De plek die ademt

Acht jaar lang liepen we erlangs.
Langs die half open, half gesloten ruimte in het hart van de boerderij. Zes lage kalverstallen. Bakstenen hokken zonder daglicht. De muren klam, de lucht zwaar. We gebruikten de plek als opslag, alsof we daarmee iets verdoezelden. Alsof restanten bouwmateriaal konden bedekken wat daar ooit stond.

Het werkte niet.

De ruimte bleef onbestemd voelen. Naar binnen gaan was nooit vanzelfsprekend.
Je deed het snel. Met een reden. En weer terug.

Deze zomer besloten we de hokken eruit te halen.
Niet als plan, eerder als noodzaak.
Maar eerst moest alles eruit wat we er zelf hadden neergezet.
Dingen waarvan we dachten dat ze ooit nog van pas zouden komen.

Wat volgde, was geen logisch proces.
Eerder iets wat zichzelf aandiende.
Alsof de naargeestigheid, die eerst op de plek zat, zich tijdelijk in ons nestelde.
Alsof dat wat jarenlang vastzat, niet zomaar losliet.

Na dagen weerbarstig sloopwerk, ineens, was het klaar. De stallen waren weg. Wat overbleef was… leegte.

Een ruimte van vijf bij acht meter.
Met licht. Adem.

We keken elkaar aan alsof we iets kwijt waren geraakt waarvan we niet eens wisten dat we het met ons meedroegen.
Alsof de boerderij zelf ineens lichter stond. Alsof het gehele pand één geheel werd, waar eerst iets in gescheiden delen leefde.

Er viel iets weg dat niet in woorden paste.
En juist daardoor voelde het alsof er iets belangrijks gebeurde.

We maken al jaren plannen voor de boerderij.
Wat ooit een slaapkamer was werd een badkamer. Wat veldschuur was, werd buitenkeuken.
Maar over deze ruimte hadden we nog niets besloten.
Alsof ze eerst zélf iets moest loslaten voordat ze iets nieuws kon ontvangen.

Nu staat ze daar. Open.
Als een buik die voor het eerst uitademt.

We weten nog niet wat het gaat worden.
Misschien blijft het gewoon een lege kamer.
Om af en toe in te gaan staan.
Zonder iets te doen.

Zo leert de boerderij mij: zij heeft nooit haast.
Alsof zij al jaren wist wat er uit moest. Geduldig totdat wij er klaar voor waren.

Misschien is dat het geheim van oude boerderijen:
Ze verbouwen jou, niet andersom.